ایلیا

دل را به قافله‌ی عاشقان بسپار، جایی که اربعین، بوی عشق را در رگ‌های زمان جاری می‌کند. اینجا، هر قدم، سفری است به اعماق دل، هر نگاه، دعوتی است به سوی نور. گویی آسمان و زمین، در این مسیر به هم می‌رسند، تا قصه‌ی عشق حسین(ع) را دوباره بازگو کنند.

چشمانت را ببند و تصور کن… خود را در میان خیل عظیم عاشقان، در این دریای بی‌کران انسانی. هر گام، ضربان قلبی است که برای حسین(ع) می‌تپد. هر نفس، آهی است که از دل‌های شکسته برمی‌آید. اینجا، همه یک صدا، یک هدف، یک عشق دارند: رسیدن به کربلا، لمس خاک مقدس، و زمزمه‌ی نام حسین(ع).

در این راه، نه خستگی معنا دارد، نه دوری. دل‌ها، با شوق دیدار، بال و پر می‌گیرند و جان‌ها، با امید وصال، تازه می‌شوند. هر قدم، پلی است به سوی آرامش، هر اشک، دریچه‌ای است به سوی آسمان.

در این سفر روحانی، خود را گم می‌کنی، تا در حسین(ع) پیدا شوی. در این پیاده‌روی مقدس، قلب‌ها به هم نزدیک‌تر می‌شوند، دست‌ها به هم گره می‌خورند، و لب‌ها به ذکر حسین(ع) باز می‌شوند. اینجا، همه مهمان حسین(ع) هستند، و حسین(ع)، میزبان همه‌ی دل‌های شکسته.

وقتی به کربلا می‌رسی، گویی به خانه‌ی خود بازگشته‌ای. گنبد طلایی، چون خورشیدی درخشان، چشمانت را نوازش می‌دهد. دلت آرام می‌گیرد، روحت پرواز می‌کند، و عشقت به حسین(ع)، بی‌نهایت می‌شود.

آه… چه شور و حالی دارد این زیارت، چه عطر و بویی دارد این خاک، چه عشقی دارد این راه! اربعین، قصه‌ی جاودانه‌ی عشق حسین(ع) است، و تو، یکی از شاهدان این عشق.