ایلیا

به نام خالق زیبایی

غنچه‌ی صبر شکوفا شود از نور یقین

صبح امید رساند به دلِ شب‌زده‌ها

گاهی زندگی، مثل زمستانی طولانی می‌شود…

روزها پشت هم می‌آیند و می‌روند، بی‌هیچ نشانه‌ای از بهار.

دلت می‌گیرد، از انتظار، از سکوت، از بی‌خبری.

اما درست همین‌جاست که خدا آرام در گوش دلت زمزمه می‌کند:

“صبور باش، هنوز داستان تو تمام نشده…”

صبر یعنی باور داشته باشی که زیر تمام این برف‌ها،

دانه‌ای از امید در خاک دل تو پنهان شده،

و روزی، روزی حتماً، جوانه خواهد زد.

صبر، تمرین دیدنِ رحمت خدا در دل سختی‌هاست.

یعنی بدانی پشت هر تأخیر، یک تدبیرِ لطیف نهفته است.

یکی از بزرگان گفته بود:

«الصبرُ مفتاحُ الفرجِ»

صبر، کلید گشایش است.
و چه درست؛ هر که صبر کرد، گشایشی دید،

چون خدا، دیر نمی‌دهد؛ بلکه به وقتِ بهتر می‌دهد.

پس اگر امشب دل‌ت از سنگینیِ دنیا گرفته،

یادت باشد: هر غمی، زمانش را دارد.

شب می‌رود، صبح می‌رسد؛

و آن‌وقت، لبخند خدا را روی دلت حس خواهی کرد.